ชุมชนบ้านไหนหนัง

เมื่อประมาณปี พ.ศ. 2426 ตรงกับรัชกาลที่ 7  ในยุคนั้นเศรษฐกิจในทวีปเอเชียโดยรวมตกต่ำเป็นยุคที่ข้าวยากหมากแพง  ทำให้ประชากรโยกย้ายถิ่นฐานเป็นจำนวนมากเพื่อหาแหล่งถิ่นฐานทำมาหากินโดยอาศัยแหล่งทรัพยากรธรรมชาติที่อุดมสมบูรณ์ทำให้ชาวจีน เกาะปินัง (เกาะหมากใหญ่) ของประเทศมาเลเซียหรือแหลมมลายูในยุคนั้นพร้อมด้วยชาวมุสลิมที่อยู่ในหมู่เกาะลังกาวี  ชาวจีนที่อยู่เกาะไหหลำ ได้ต่อเรือสำเภาเพื่อค้าขายระหว่างหมู่เกาะปินัง  เกาะลังกาวี จังหวัดสตูล มาค้าขายที่เมืองถลาง จังหวัดภูเก็ต

หลังจากนั้นระหว่างเดินทางเกิดพายุ  ชาวจีนได้นำเรือสำเภาหลบหลีกพายุเข้ามาพักแรมในร่องคลองบ้านไหนหนัง  เป็นเวลาแรมเดือน หลังจากนั้นพี่น้องที่มีชื่อว่า โต๊ะสีตุงกาและโต๊ะสีรายา พร้อมกับพี่น้องชาวจีน ชื่อ แป๊ะ รัดฮู และ แป๊ะ ยอง 4 ครัวเรือนได้ตั้งถิ่นฐาน ณ หมู่บ้านไหนหนัง และเห็นว่าหมู่บ้านนี้ตั้งติดอยู่ที่ชายทะเล การทำมาหากินได้สะดวก บนพื้นดินดอนก็จะสามารถทำการเกษตร ปลูกข้าว ปลูกผัก และทางทะเลก็สามารถหา กุ้ง หอย ปู ปลา มาประกอบอาหารได้ จึงตั้งชื่อหมู่บ้านนี้ว่า สุไหงกะหนัง ซึ่งเป็นภาษามลายู  มีความหมายว่าสุขสบาย

จากนั้นได้ทำการเปลี่ยนชื่อหมู่บ้าน โดยครูวัลย์ เนื้อนุ้ย ซึ่งเป็นครูใหญ่ประจำโรงเรียนบ้านไหนหนังได้เปลี่ยนชื่อจากหมู่บ้าน สุไหงกะหนังเป็นบ้านไหนหนัง  ความหมายไม่ทราบแน่ชัด การตั้งบ้านเรือนในครั้งแรกนั้น มีเพียง  4 ครัวเรือน มีชาวจีน 2 ครัวเรือน ชาวมุสลิม  2 ครัวเรือน ส่วนพี่น้องชาวจีนเป็นบุคคลหัวดี หาพื้นที่อุดมสมบูรณ์ซึ่งเป็นดินที่เป็นสีแดงเพื่อปลูกพืชเจริญงอกงาม พี่น้องชาวจีนส่วนหนึ่งได้อพยพไปอยู่ที่หมู่บ้านหนองจิกในปัจจุบัน  และส่วนหนึ่งได้ไปอยู่ในเมืองกระบี่ เพื่อทำการค้าขาย ส่วนชาวมุสลิมก็ได้ตั้งหลักปักฐานอยู่ในหมู่บ้านไหนหนังจนถึงปัจจุบัน

สิ่งที่น่าสนใจ

• ความเป็นวิถีของชุมชนมุสลิม​ 
• วิถีชาวประมง​พื้นบ้าน 
• กลุ่มวิสาหกิจ​ต่างๆในชุมชน​ เช่น​ กลุ่มธนาคาร​ปูม้า, กลุ่มอนุรักษ์​ชายฝั่ง,​ กลุ่มวิสาหกิจ​การเลี้ยงผึ้งโพรง, กลุ่มวิสาหกิจ​แปรรูป​ผลิตภัณฑ์, กลุ่มโคกหนองนาโมเดล, กลุ่มแม่บ้าน​เกษตรกร,​ กลุ่ม​ธนาคาร​ขยะ​ 
•  แหล่งท่องเที่ยว​เชิงอนุรักษ์​ เขากาโรส​